[NC-22][OS] ลักหลับ2 [JackJae]

          

       กายขาวถูกปลุกเร้าอย่างรุนแรงทางส่วนหน้า ภายในห้องนอนของแจ็คสันกับมาร์ค ที่ตอนนี้ไม่มีใครอาศัยแม้จะไร้แมลงแล้วก็ตาม มันกลายเป็นกึ่งๆห้องเก็บของแต่เตียงก็ยังใช้นอนได้ และบางครั้งแจ็คสันกับยองแจก็มานอนด้วยกันบ่อยๆ เวลาที่พวกเราอยากมีเวลาส่วนตัวกัน

            “อ๊า.. อื๊อ..”

            เสียงครางจากริมฝีปากอิ่มดังขึ้นเป็นระยะ แจ็คสันรัวฝ่ามือที่กอบกุมส่วนตื่นตัวของร่างขาวที่บนลำตัวมีเพียงเสื้อยืดตัวใหญ่กองอยู่เหนืออกเท่านั้น กางเกงขาสั้นถูกรูดออกไปจากปลายขา ชายหนุ่มเลียริมฝีปาก ช่วงนี้งานที่จีนค่อนข้างหนักทำให้แจ็คสันแทบไม่ได้สัมผัสเรือนร่างของคนรักเลย

            ไม่นึกว่าชาหอมที่ซื้อติดมาจะทำให้ง่วงนอนแต่วันตามสรรพคุณจริงๆ

            ปลายลิ้นหยาบลากไล้ไปตามเรียวขาขบเบาๆที่ซอกขางามจนเกิดรอยแดง ช่องทางที่ไม่ได้แตะต้องมานานกำลังตอดรัดปลายนิ้วของเขาที่กำลังขยับรัวเข้าออกขยับขยาย ยองแจนอนขมวดคิ้วใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังถูกคุกคามแต่คล้ายกับฝันเสียมากกว่า

            “อึก.. อ๊ะ.. อ๊ะ..”

            อึดอัดจวนเจียนจะบ้าเมื่อสิ่งแข็งขืนจากชายคนรักสอดใส่เข้ามาในร่างกาย แจ็คสันขยับสะโพกไหวเป็นจังหวะอย่างค่อยเป็นค่อยไป ระหว่างใช้ริมฝีปากประกบจูบลงบนเรียวปากอิ่ม ปลายลิ้นสอดแทรกเข้าไปในโพรงปากหวานตักตวงอยู่นานกระทั่งพอใจ ชายหนุ่มร่างหนาก็ผละริมฝีปากออกมาอย่างอ้อยอิ่ง

            ดวงตาคมจับจ้องร่างตรงหน้าด้วยแรงปรารถนาที่รุนแรง ขยับกายเข้าออกตามอารมณ์ที่กำลังลุกโชนและสุดท้ายมันก็พุ่งทะยานไปจนสุดปลายทาง แจ็คสันถอนกายออกจากร่างขาวเนียนอย่างช้าๆ ฝ่ามือหนาลูบบีบเบาๆที่แก้มนิ่มน่าฟัด ยิ่งนับวันความต้องการก็ยิ่งรุนแรงมากเข้าไปทุกทีๆ

            เขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะสามารถควบคุมไม่ให้เป็นปีศาจต่อหน้าเจ้าหญิงที่ตื่นจากห้วงนิทราได้ยังไง

            ยองแจเบ้หน้าเมื่อตื่นเช้ามาเขาปวดเนื้อเมื่อยตัวอีกแล้ว คงเพราะว่าเป็นเตียงที่ห้องนี้แน่ๆล่ะคือสาเหตุ!

            “ผมไม่ไปนอนกับฮยองแล้วได้มั้ยมันปวดตัวอ่ะเพราะเตียงแน่ๆ”

            ร่างบอบางร้องประท้วง เขาไม่สบายตัวจริงๆ อย่างกับถูกผีอำทั้งคืน แถมตื่นเช้ามาก็มีไข้ด้วย

            “ไม่น่าจะเกี่ยวนะยองแจ”

            แจ็คสันบ่ายเบี่ยง เขาพยายามปรับสีหน้าท่าทางให้ดูปกติ แต่ครั้งนี้ยองแจเหมือนจะไม่เห็นด้วย เด็กหนุ่มยืนกรานจะไม่ไปนอนที่ห้องนั้นซึ่งแจ็คสันคงทำอะไรไม่ได้ เขาไม่อยากขัดใจคนที่ตัวเองรัก และมันก็เป็นเรื่องสมควรมากกว่าด้วย

            เขาไม่ควรเอาความต้องการของตัวเองมาอยู่เหนือความรู้สึกของยองแจ

            “ก็ได้ ยองแจก็นอนห้องยองแจ ฮยองก็นอนห้องฮยอง”

            ร่างหนากล่าวพลางยกมือยอมแพ้ ยังไงพรุ่งนี้เขาก็ต้องบินไปทำงานที่จีนแต่เช้าอยู่แล้ว แถมยองแจกับคนอื่นๆก็มีซ้อมเช้าด้วย เขาควรให้ยองแจพัก

ไม่งั้นเดี๋ยวจะป่วยแบบครั้งที่แล้วอีก..

จะว่านอนไม่หลับก็ถูก ยองแจนอนพลิกไปพลิกมาบนเตียงหลายรอบแล้ว แถมวันนี้เขาไม่มีอารมณ์จะเล่นเกมด้วย

พรุ่งนี้แจ็คสันฮยองจะไปทำงานที่จีนอีกแล้ว

ริมฝีปากสีชมพูเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง แจ็คสันฮยองเมื่อกลางวันดูจะผิดหวังนิดหน่อยที่วันนี้ไม่ได้นอนด้วยกัน มันช่วยไม่ได้เพราะยองแจก็รู้สึกไม่ค่อยสบายตัว ถึงจะอย่านั้นก็เถอะ แต่ลึกๆแล้วยองแจก็แอบรู้สึกผิดกับแจ็คสันฮยองนิดหน่อยอยู่ดี

เขารู้ว่าฮยองทำงานยุ่ง และรู้ด้วยว่าคนรักของเขาก็คงอยากใช้เวลาด้วยกันเวลากลับมาอยู่ที่หอ บางทียองแจก็น่าจะยอมนอนเป็นเพื่อนอีกฝ่ายสักวัน ที่เขาปวดเนื้อเมื่อยตัวมันอาจจะไม่เกี่ยวกับเตียงก็ได้ เขาอาจจะแค่นอนผิดท่าเองล่ะมั้ง..

สุดท้าย ชเว ยองแจ ก็หอบหมอนกับผ้าห่มออกไปจากห้อง.. เหมือนจะเป็นเรื่องบังเอิญที่แจ็คสันฮยองหลับสนิทอยู่ในห้องนั้นก่อนแล้ว..

ยองแจอมยิ้มเล็กน้อย จัดแจงเอาตัวเองไปนอนข้างอีกฝ่าย นึกว่าแจ็คสันฮยองจะนอนกับเจบีฮยองสักอีก ไม่งั้นยองแจต้องออกมานอนรอเก้อแน่ๆ..

โชคดีจัง..

กลางดึกคืนนั้นยองแจรู้สึกว่าแจ็คสันฮยองกำลังหลับสนิท แต่มือของอีกฝ่ายเริ่มอยู่ผิดที่ผิดทาง ตอนแรกคนอายุมากกว่าแค่เลื่อนมือมากอดเอวยองแจเท่านั้น

“ฮ่ะ..ฮยอง อ๊า..”

แต่ตอนนี้มันกำลังสอดเข้ามาในเสื้อยืดของเขา แถมกำลังปลุกเร้ากับปุ่มทั้งสองข้างตรงหน้าอก

“อ๊ะ.. อื๊อ.. อย่า.. อ๊า..”

เสียงกรนเบาๆ บอกว่าอีกฝ่ายกำลังหลับสนิทอยู่อย่างแน่นอน.. นี่มันอะไรกัน? ยองแจได้แต่นึกสับสน ลมหายใจอุ่นร้อนเป่ารดอยู่ตรงต้นคอ ราวกับชายหนุ่มร่างกำยำด้านหลังกำลังขยับร่างกายไปตามสัญชาตญาณ

แผ่นอกบางกระตุกขึ้น มือปลายนิ้วเรียวจงใจขยี้ยอดอกที่กำลังชูชันอย่างหนักหน่วง ยองแจพยายามดิ้นแล้วแต่ร่างกายกลับอ่อนระทวยจากสัมผัสที่ให้ความรู้สึกคุ้นเคย แต่ไม่เคยได้รับ ส่วนคับแน่นด้านล่างตื่นตัวขึ้นมาจากการปลุกเร้า

ร่างขาวทั้งคราง ทั้งหอบ จนตัวแดงไปหมดตามหยาดอารมณ์ ดวงตารีปรือปรอยแทบไร้สติ

“ฮยอง.. ฮยอง.. แจ็คสันฮยอง.. อื๊อ..”

แต่เจ้าของฝ่ามือหยาบก็ไม่ยักจะตื่น

แม้จะคบหาดูใจกันแต่เขากับแจ็คสันฮยองก็ไม่เคยเกินเลยกันมากกว่ากอดจูบสักครั้ง หัวใจของคนอายุน้อยกว่ากำลังเต้นรัว ความปรารถนาประทุภายในอก ฝ่ามือหยาบเริ่มลากจากส่วนบนลงมาส่วนล่าง มันสอดเข้าไปใต้กางเกงขาสั้นของเขา และเริ่มขยับ..

“อื๊อ.. อ๊า..”

ดวงตารีฉ่ำคลอไปด้วยน้ำตาปรือปิดลงช้าๆ ร่างกายขยับประชิดกับคนที่อยู่ด้านหลังให้มากขึ้น ปล่อยให้คนที่กำลังหลับสนิท(?) ปลุกปั่นร่างกายของเขา กระทั่งห้วงอารมณ์ถึงจุดสิ้นสุด กางเกงขาสั้นตัวเก่งเปียกชื้นจากหยาดแห่งความต้องการ

ยองแจช้อนดวงตามองคนที่อยู่ด้านหลัง ลมหายใจของร่างหนายังคงเข้าออกสม่ำเสมอ ดวงหน้าหล่อเหล่าดูดี ไม่มีทางทีจะรู้สึกตัวแต่อย่างใด ร่างนุ่มนิ่มพลิกตัวหันมามองหน้าคนที่กำลังหลับฝันหวานชัดๆ รู้สึกขัดเขินนิดหน่อย ตอนที่พยายามจะเอาฝ่ามือของอีกฝ่ายออกจากกางเกงของตัวเอง ยองแจพยายามอยู่นาน..

“อึก..”

แต่ไม่สำเร็จ..

ร่างกายกระตุกเกร็งเมื่อฝ่ามือที่เขาพยายามจะเอามันออกไปให้พ้นจากส่วนต้องห้ามเริ่มขยับอีกครั้ง และฝ่ามืออีกข้างของชายร่างหนาก็ดันล่วงล้ำเข้ามาสัมผัสกับช่องทางด้านหลังของคนตัวเล็กกว่า ยองแจส่ายหน้ารัว ดวงตาฉ่ำคลอไปด้วยหยาดน้ำตาทันทีเมื่อปลายนิ้วเรียวถูกสอดใส่เข้ามาในร่างกาย

“อ๊ะ.. อ๊า..”

หัวสมองขาวโพลนเหมือนล่องลอยอยู่ในอากาศอีกรอบ ความรู้สึกดีแล่นปรี่ไปท้วงท้องน้อย ทั้งส่วนหน้าที่โดนปลุกปั่น และช่องทางด้านหลังที่กำลังถูกรุกล้ำ.. ยองแจปรือตาลงช้าๆ เขาเหนื่อยอ่อนจนเริ่มรู้สึกง่วง และในขณะที่ดวงตารีกำลังจะปรือปิดลง..

ทำไมยองแจรู้สึกเหมือนแจ็คสันฮยองกำลังยิ้มล่ะ..?

Full Part