[NC18+] เคะแมน [YugJoey]
Yugyeom x Joey
NC18+
ท่านโจคนแมนกำลังรู้สึกเหมือนจะโดนฆ่าตายจริงๆเพราะคุณฆาตกรคนสวยเล่นจูบซะคนหล่อไม่ได้พักหายใจหายคอ..
"อึก.. แฮ่กๆ.." เสียงหอบดังลอดออกมาจากริมฝีปากบางหลังจากที่พี่คิมฐาคนงามถอนจูบออกแล้ว ท่านโจก็รู้สึกเหมือนตัวเองเพิ่งออกไปวิ่งมาเป็นสิบกิโล เพราะตอนนี้เขารู้สึกร้อนทั้งๆที่ความเย็นจากเครื่องปรับอากาศในรถก็ไม่ใช่เล่นๆเลย
"ฉันจะฆ่านาย.." เสียงทุ้มกระซิบดำเนินบทบาทให้เหยื่อตัวเล็กที่ไม่รู้ประรู้ประสีประสาอะไรใจเต้นรัวได้อย่างดีเยี่ยม โจอี้ ต้วน ขยับตัวหนีขัดขืนตามสัญชาตญาณเมื่อกางเกงชั้นในลายอุนตร้าแมนที่แสนภูมิใจถูกรูดรั้งออกไปจากปลายขาพร้อมกับกางเกงนักเรียนตัวเก่ง
"อ๊ะ.. พี่คิมฐา อื๊อ.. มันเย็น" ปลายขาหุบเข้าหากันทันที แก้มกลมใสขึ้นสีแดงซ่าน รู้สึกเขินแปลกๆที่อยู่ๆถูกจับถอดเสื้อผ้าขนาดนี้ อ่า.. เกมฆาตกรรมนี่มันเป็นเกมประเภทไหนกันนะ? ตะ..ต้องแก้ผ้าด้วยอ่อ.. ถึงท่านโจจะมาดแมนแฮนซั่ม แต่หุ่นมันยังฟิตไม่ถึงขั้นศิษย์พี่แมนๆทั้งสามเลยนะ งื้อ~ กลัวพี่คิมฐาไม่ประทับใจจัง
"อยู่นิ่งๆสิ นายเป็นเหยื่อนะ" ยูคยอมกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ รู้สึกเอ็นดูคนแมนตรงหน้าที่กำลังแสดงท่าทีขัดเขิน..
"คะ..ค่อยเล่นวันอื่นได้มั้ยอ่ะ หุ่นท่านโจยังไม่ฟิตเลย.." แล้วก็ต้องรู้สึกเอ็นดูขึ้นไปอีกหลายต่อหลายพันเท่า เมื่อเสียงช่างเจรจานั่นกำลังกล่าวคำพูดน่ารักๆ ออกมาโดยที่ไม่รู้ตัว ดวงตาคมเลื่อนสบกัยตัวตาใสแป่วของคนที่กำลังเอียงคอมองเขาอย่างไร้เดียงสา ยูคยอมกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ พึมพำกล่าวกับอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกเลื่อนลอย
"เล่นกันวันนี้แหละโจอี้.." บนรถที่มีพื้นน้อยเสียจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกันดังสลับไปสลับมา ยูคยอมเคยคิดว่าเขาเป็นผู้ชายที่สามาควบคุมตัวเองได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์แบบไหนก็ตาม..
แต่เขาก็เพิ่งจะรู้ว่าตัวเองมีบางเวลาเหมือนกันที่มันเป็นข้อยกเว้น
"เพราะฉันทนเก็บไปเล่นวันอื่นไม่ไหวแล้วจริงๆ"
โดยเฉพาะเวลาที่อยู่กับเจ้าลูกลิงน้อย โจอี้ ต้วน
"อ๊ะ..อื๊ออ!! พี่คิมฐา"
ริมฝีปากนุ่มหยุนกดจูบลงมากอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับร้อนแรงยิ่งกว่าครั้งไหนๆ
"อึก.. อุ๊บ.."
ร่างเล็กดิ้นพล่านเพราะรู้สึกราวกับว่าตัวเองกำลังจะขาดอกาศหายใจจากปลายลิ้นที่กำลังแทรกแทรงเข้ามาในโพรงปากเกี่ยวพันกับปลายลิ้นของเขา
"อ๊ะ..อ๊าาาา อย่า.."
กรีดร้องครางทั้งๆที่ร่างกายกำลังสั่นคลอน ขาขาวถูกจับพาดขึ้นไปบนบ่ากว้าง ริมฝีปาถูกดูดดึงจนช้ำ นิ้วมือเรียวทั้งห้าของคนด้านบนกำครอบส่วนอ่อนไหวของร่างที่นอนหมดแรง ขยับชักรูดขึ้นลงจนใบหน้าน่ารักแหงนสะบัดขึ้น โจอี้น้ำตารื้นขึ้นมาทันควันเขากำลังรู้สึกทรมาน
ทรมานมากๆ..
"พะ..พอ ท่านโจ อื๊อออ ไม่อยากเล่นแล้ว"
แต่เหมือนพูดไปพี่คิมฐาคนสวยก็ไม่ได้สนใจไยดีเขาเลยสักนิด แถมยังเพิ่มจังหวะที่ฝ่ามือจน ท่านโจคนแมนเผลอเด้งสะโพกกระตุกรับแบบไม่รู้ตัวอีกต่างหาก ภายในช่องท้องมันปวดมวนไปหมด ร่างกายร้อนรุมแม้มีความรู้สึกดีแพร่กระจายไปทั่วปลายประสาท โจอี้กัดริมฝีปากตัวเองแน่นกระตุกตัวอีกสองสามครั้งหัวสมองก็รู้สึกขาวโพลน..
"อ๊าาาา.."
ยูคยอมหยิบกระดาษทิชชูที่มีติดรถขึ้นมาเช็ดฝ่ามือที่เปรอะด้วยคราบน้ำสีขุ่น ก่อนโยนทิ้งไปที่ไหนสักทีอย่างไม่ค่อยจะใส่ใจมากนัก เหมือนเหยื่อตัวน้อยของเขาตอนนี้จะเหนื่อยเสียจนตาปรือใกล้หลับเต็มทนแล้ว คงต้องทำให้ตื่นตัวสักหน่อยแล้วมั้ง..
ฉับพลันเบาะที่ถูกปรับให้เอนนอนจนสุดก็ถูกปรับให้เด้งขึ้นมาทันทีจนคนแมนร้องแหกปากของโวยวายออกมาด้วยความตกใจ
"พี่คิมฐาเล่นอะไรเนี่ย!!!!" แต่ยังไม่ทันจะได้โวยวายอะไร เคะตัวสูงชะลูดก็พลิกร่างของเมะหนุ่มตัวน้อยให้ขึ้นมาอยู่ด้านบนแทนที่ บดจูบแรงๆพอให้คนแมนตัวอ่อนระทวยก่อนจะกระซิบข้างหู
"ก็เล่นเกมไง คราวนี้ฉันจะใช้อาวุธฆ่านายแล้วนะ" อาวุธ.. ไหน? ไหนอ่ะอาวุธ พี่คิมฐาพกมีดติดรถด้วยหรอ..? อย่างว่าเป็นสาวเป็นนางถ้าถูกผู้ร้ายดักปลุกปล้ำกลางทางจะเอาแรงที่ไหนไปสู้ล่ะจริงมะ! แต่ว่าจะเอามาใช้กับท่านโจเนี่ยมันก็..
แกร๊ก..
เสียงเก๊ะหน้ารถถูกเปิดออกตามมาด้วยขวดเจลสีแดงที่มีกลิ่นสตอเบอร์รี่ฟรุ้งฟริ้งลอยเข้ามาแตะจมูก ยูคยอมถือขวดเจลไว้ในมือ ส่วนโจอี้ก็มองอย่างสนอกสนใจ
"นี่อะไรอ่ะ?"
"อาวุธไง"
"หือ?"
คนตัวเล็กทำตาโตก่อนจะหลุดขำ
"ฮ่าๆ ของแบบนี้มันทำให้ท่านโจเจ็บไม่ได้หรอกนะพี่คิมฐา กะอีกแค่แยมสตอเบอร์รี่เนี่ย"
นิ้วเล็กจิ้มลงเบาๆที่แก้มสาก อย่างล้อเลียน ยูคยอมกระตุกยิ้มมุมปากก่อนจะส่งยิ้มหวานจนท่านโจใจเต้นโครมครามกับรอยยิ้มสวยๆของเคะตรงหน้าที่นานๆทีตนจะได้เห็นสักครั้ง แต่ว่านะ..
ที่ยูคยอมถือมันไม่ใช่แยมสักหน่อย..
รู้ใช่มั้ยครับคุณผู้อ่านว่ามันคืออะไร..
"อึก..อ๊ะ.. อ๊าาา พี่คิมฐา อ๊าาา” นิ้วทั้งสิบจิกลงที่บ่าแกร่งแน่นขณะที่คนด้านล่างกำลังขยับปลายนิ้วทั้งสาม เข้าๆออกๆที่ช่องทางคับแน่นของอีกฝ่าย
“อึก..อื๊อ!” โจอี้เอนแผ่นหลังพิงคอนโซลรถ รู้สึกปวดตุบๆยามที่คนตรงหน้าใช้นิ้วกระแทก แต่ก็รู้สึกเสียวซ่านไปทั่วปลายประสาทด้วยในเวลาเดียวกัน
ลิ้นร้อนไล่เลียรอบๆส่วนปลายของยอดอกที่ชูชัน มืออีกข้างที่ไร้หน้าที่ก็ขยับปรนเปรอยอดอกข้างที่ว่างอย่างเท่าเทียม ไม่สนใจแม้ท่านโจคนแมนจะกระตุกเกร็งปลดปล่อยจนเปรอะไปหลายต่อหลายรอบแล้วก็ตาม
“ฮ่ะ..อ๊ะ..อื๊อออ!!” เป็นอีกครั้งที่โจอี้ปลดปล่อยออกมาเองโดนไม่มีการจับต้องที่ส่วนหน้า คนตัวหอบหายใจออกมาหนักๆ ริมฝีปากบางอ้าออกพยายามกอบโกยอากาศเข้าปอด ดวงตารีปรือใกล้จะหมดสติเต็มทน.. เป็นจังหวะเดียวกับที่ปลายนิ้วค่อยๆขยับออกจากช่องทาง ที่ถูกขยับขยายด้วยนิ้วและเจลหล่อลื่นกลิ่นสตอเบอร์รี่จนพร้อมใช้งาน
ยูคยอมค่อยๆปลดกางเกงตัวเองออก แล้วดึงร่างโรยแรงตรงหน้าให้เข้ามาประกบจูบอีกครั้ง โจอี้ที่กำลังรู้สึกเพลียเต็มทนเผยอปากรับจูบอย่างสะลึมสะลือ ก่อนที่..
ดวงตาของท่านโจจะเบิกกว้างอีกครั้ง..
“อ๊ะ อ๊าาาา! พี่คิมฐา อื๊อ! เอามีดมาแทงท่านโจอีก อ๊ะ..ทะ..ทำไม!”
พร้อมกับเสียงใสที่ตะโกนออกมาดังลั่นตามจังหวะการชักนำ และรถคันหรูที่กำลังสั่นคลอน..
เอ่อ.. มันไม่ใช่มีดนะครับคนดี..
เหมือนกับที่ไอขวดเมื่อกี้ไม่ใช่แยมสตอเบอร์รี่นั่นแหละ เขาเอาไว้ใช้คู่กัน..
“อื้มม แน่น.. อื้มมม” เสียงทุ้มครางต่ำอย่างพออกพอใจ ออกแรงเด้งสะโพกจนท่านโจตัวน้อยนิ่วหน้าอ้าปากครางเสียงดัง
“อ๊ะ..อึก.. ท่านโจ.. อึก.. ท่านโจจะไม่เล่นเป็นเหยื่อแล้ว อ๊าา” ใบหน้าน่ารักเชิดขึ้น รู้สึกขุ่นเคืองใจเล็กๆ เล่นแล้วโดนแทงเอาๆ แบบนี้ท่านโจไม่เล่นแล้ว!! พี่คิมฐาใจร้าย กะจะฆ่ากันให้ตายจริงๆเลยใช่มั้ย!! ยะ..อย่าให้ท่านโจได้เล่นเป็นฆาตกรบ้างนะจะแทงให้พรุนเลยคอยดู!!
ในขณะที่เด็กหนุ่มกำลังบ่นพึมพำ สัมผัสนุ่มๆก็ค่อยๆเกลี่ยลงมาที่บริเวณแก้มของเขา ยูคยอมค่อยๆพรมจูบไปทั่วใบหน้า เช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะอยู่ตรงแก้มอีกฝ่าย
“อืมม ขอโทษนะโจอี้ เจ็บหรอ” น้ำเสียงอบอุ่นดังขึ้นข้างหู ราวกับเป็นการปลอบประโลม แม้ส่วนล่างจะยังคงกระแทกกระทั้นกันอย่างไม่คิดจะหยุดพักก็ตาม
“งื้อ..” โจอี้พยักหน้าหงึกหงัก ลำตัวกระตุกเมื่อความอุ่นร้อนฉีดวาบเข้ามาเต็มช่องท้อง กายบางทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง หัวกลมๆซบลงตรงบ่ากว้าง อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้นเสียจนร่างของคนอายุมากกว่ายังสัมผัสได้
"แย่ละสิ" ยูคยอมกล่าวเบาๆอย่างตระหนก ค่อยๆถอนกายออกจากร่างน้อยที่โดนจูบไปทั้งตัวจนช้ำ ดวงตาคมมองคราบน้ำที่ไหลเปรอะเต็มหว่างขาเล็กนั่น ยิ่งเห็นน้องน้อยตระกูลต้วนตัวสั่นหงกๆ เหมือนลูกนกโดนเด็กปีก แล้วอยากจะตบกะโหลกในความหน้ามืดของตนเสียจริง..
ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าพรุ่งนี้เจ้าลูกลิงน้อยได้นอนไข้ขึ้น ป่วยไปอีกสามวันเจ็ดวันแหงๆ เอาแล้วไง..
